Aankomst in Pune

Het is donker en ik ben gedesoriënteerd. Waar ben ik? Hoe laat is het? Brr wat is het koud.. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en ik zie dat ik pas een uur in bed lig. Ik heb toch wel wat last van een milde jetlag lijkt het. Ik stap uit bed en loop naar het raam. Ik doe een puntje van het gordijn opzij, en kijk naar buiten. Beneden op straat is het nogsteeds ongelofelijk druk. Een continue stroom van auto's en scooters. Ik verbaas me over het aantal jonge kinderen die ik zie rondlopen. Op dit tijdstip! Ik ga snel mijn bed weer in en val snel weer in slaap. Ik schrik nog 2x wakker voor ik er uiteindelijk echt uit moet. Als ik in de lobby aankom word ik direct geholpen met mijn koffers. Wat uiteraard helemaal niet hoeft omdat er hele goeie wieltjes onder zitten.(thanks broer ) Maar goed, klant is koning dus ik laat ze hun gang gaan. :)
Eenmaal in mijn taxi aangekomen begin ik meteen een gesprekje met Sandeep, mijn chauffeur voor de komende 3 uur. Ik denk dat hij eind twintig moet zijn. Hij is lang en erg dun, en hij draagt grote gouden ringen en zijn pinknagel is lang en roze gelakt. (I'm not kidding)
Ik vertel hem dat ik uit Nederland kom, maar hij heeft geen idee waar dat ligt. Ik vertel hem over mijn werk en Rapid Circle en hij knikt vriendelijk. Zelf is hij nog nooit buiten India geweest. Zelfs niet eens buiten zijn regio. Hij is zijn hele leven al taxi chauffeur, en rijdt elke dag, meerdere keren op en neer van Mumbai naar Pune. That's it. Dat is zijn leven. Veel dieper in op onze levens lukt helaas niet. We hebben moeite elkaar te verstaan. Ik lach vriendelijk naar hem en kijk naar buiten.
Buiten zie ik nu voor het eerst het landschap aan me voorbij trekken. Stoffige landweggetjes, mensen met mega tassen op hun hoofd. Overal scooters, tuktuks, taxi's en mega grote vrachtauto's. Ik zie sloppenwijken en dure kledingwinkels. Kleine kinderen die over de vuile straten rennen met blote voeten, en dikke jeeps die volledig geblindeerd zijn. De verschillen zijn mega. Sandeep zet de radio aan en ik hoor allerlei bollywood muziekjes uit de speaker komen. Dit zorgt voor een extra vakantiegevoel. De zon schijnt in mijn ogen en ik zet mijn zonnebril op. Ik smeer mijn armen in met zonnebrandcrème en de geur prikt in mijn neus. Hier zit ik dan, denk ik. In India, Mumbai, in een taxi in the middle of no where, helemaal alleen. Ik geniet.

Sandeep houdt even een plaspauze bij een wegrestaurant en ik kijk naar twee koeien die aan de kant van de weg aan het grazen zijn. Er ligt een hele hoop rommel. Allemaal plastic verpakkingen zo te zien. Maar de koeien grazen er rustig omheen en zien er best gelukkig uit. Overigens heb ik geen idee hoe een ongelukkige koe eruit ziet, dus neem het maar gewoon van me aan. Lol
Sandeep stapt weer in en geeft me zijn telefoon. Verbaasd neem ik de telefoon aan. Het is mijn lieve collega Avani, die mij kan volgen via Google maps. Ze kon mijn locatie niet meer tracken en wilde even checken of alles ok was. Super lief. Ik voel me echt een v.i.p. en ik schaam me dat wij in Nederland niet meer tijd en aandacht geven aan onze Indiase collega's als die bij ons zijn. Ik neem me dan ook direct voor om ze daarin beter te ondersteunen. Ze vraagt me tevens of ik zin heb om samen te lunchen na aankomst en of ik mee wil naar de bioscoop. Enthousiast stem ik toe.

Na in totaal drie uur rijden komen we aan bij mijn Airbnb. Ik heb een mooi kamertje met een fijne douche. Ik pak mijn koffer direct uit en leg alles in de kast. Door het openstaande raam hoor ik de vogels tjilpen en de warme lucht brand op mijn wangen. Niet lang daarna stopt er een auto voor het huis, met daarin Avani en Suyog en hun nichtje. Super leuk om hen nu eindelijk in het echt te zien! We rijden meteen door naar de bioscoop waar Avani wat te eten voor me scoort en we de zaal inlopen. Als ik denk aan een bios in India, dan verwacht ik crappy stoelen en een simpel zaaltje. Maar niets is minder waar. Het was een hele mooie zaal, en we hadden super luxe mega leren stoelen waarbij je de voetleuning omhoog kon doen. Na twee keer in slaap gevallen te zijn (oeps) is het even pauze en loop ik samen met Avani naar het toilet. Ik stap het toilet in, en zie meteen iets ontbreken. Geen toiletpapier, alleen een sproeier. Lachend en fluisterend roep ik Avani. "Avani, there is no toiletpaper! How does this work. What should I do?" Avani moest uiteraard hard lachen en heeft het me uitgelegd. Ik voelde een echt Dom Hollands Meisje. Haha. Vanaf nu gaat er wc papier mee in mijn handtasje, dat snap je wel ;-)

Na de bioscoop word ik weer bij de airbnb afgezet waar ik 3 uur kan rusten voor ik weer opgehaald word voor het avond eten. Ik merk dat mijn hotspot bundel van Vodafone op is. Iedereen die mij kent die weet dat mijn telefoon en ik vergroeid zijn. Altijd zit ik op facebook, whatsapp en Instagram en het feit dat die nu onbereikbaar zijn geeft mij een onrustig gevoel. Als een echte verslaafde die moet afkicken! Heel bizar. Gelukkig genoeg filmpjes en foto's op mijn telefoon om terug te kijken. :)
Ik besluit even een uurtje te gaan slapen en heb zin om straks uit eten te gaan.