Kamshet dag 2

Ik word wakker van mijn wekker. Het is half 6. Ik had gisteravond bedacht dat het wellicht leuk zou zijn om op tijd op te staan. Om te luisteren naar de vogels die langzaam zouden ontwaken en door de stille tuin te lopen. Savonds zijn dat soort ideeën altijd erg leuk, maar na een korte nachtrust, toch minder geslaagd. Ik besluit me weer om te draaien en schrik om half 10 wakker. Iedereen die kinderen heeft weet dat dit erg laat is ;)
Ik loop met tegenzin naar het ontbijt. Vandaag heb ik geen zin in roti, rijst en allerlei gekruid eten als ontbijt maar ik zal wel moeten. Bij het ontbijt buffet aangekomen ben ik blij verrast. Er staat brood en jam! Nog nooit zo blij geweest met een broodje jam ;) Ik schenk een beker Chai in (Indiase thee met melk en suiker) en ga in de tuin zitten. Ans is er ook weer. Of haar zus. Ik heb geen zin in Ans vandaag. Ze heeft me alsnog geprikt gisteren en de bulten zijn flink. Ik merk dat ik een beetje cranky ben vandaag. Een bekende om me heen zou fijn zijn voor de afleiding.

Gelukkig begint de theorieles nu, en we krijgen weer verschillende technieken uitgelegd. Na de les hebben we een paar uur vrij tot we naar de bergen rijden voor de praktijk lessen. Ik besluit met een groepje te gaan zwemmen in het meer achter de guesthouse. Super lekker uren in het water gedobberd. Het zonnetje krijgt me altijd weer vrolijk! In de verte staan er een soort machines in het water, en ik vraag waarvoor die zijn. Iemand verteld me dat dit water pompen zijn, en dat het water op de guesthouse gefilterd wordt. En dat dit het water is wat ik elke dag drink, aangezien ze geen flessen hebben.. Rrright. Fijn om te weten dat ik al ruim 4 liter meer-water in mn buik heb. Maar goed, ik heb nergens last van dus het zal wel ;)

En nu op naar de bergen! Ik mag een tandem sprong maken dus ik ben erg benieuwd.

--

Als klein meisje had ik altijd erge last van wagenziekte. Zelfs met kleine tripjes naar de supermarkt liep ik halverwege al groen aan. Pas toen ik zelf mijn rijbewijs haalde werd het minder. Maar alsnog moet ik vaak goed naar de horizon blijven kijken om niet ziek te worden.

Nooit gedacht dat er zoiets als luchtziekte bestond.. En dat dat dusdanige gevolgen zou hebben voor mijn allereerste sprong al helemaal niet.

Na ruim 15 minuten een steile berg beklommen te hebben, 10 selfies gemaakt te hebben met het uitzicht (uiteraard) mag ik meteen meelopen met de instructeur voor mijn tandem sprong. Ik word in het tuigje gehesen en alles wordt goed gecontroleerd. Pff toch wel heel spannend hoor. We zijn zo, zo hoog. En straks als de kite opengeklapt wordt moeten we de rand over. Vincent zou gek worden als hij dit zou zien haha.
De kite wordt opengeklapt en direct komen we los van de grond. De kite is echt mega groot, maar dat moet ook wel bij een tandemsprong. Omdat we al los van de grond zijn hoef ik niet over de rand te springen dus dat scheelt wel. Ik hou me goed vast, en daar gaan we! Ik krijg een go pro camera met selfie stick in mn hand en ik film alles.
Dan besluit de instructeur om wat stunts uit te halen. We schieten van links naar rechts en hij maakt scherpe bochten. "You like?" vraagt hij lachend en het enige wat ik kan zeggen is: "No, so sick" Mijn maag draait zich om en ik probeer me te focussen op de horizon. Het is net zo stil als in mijn droom. Het uitzicht is fenominaal en ik kan het meer bij de guesthouse ook goed zien. Ik probeer me te focussen en te genieten maar dat is erg moeilijk als je zo, zo misselijk bent.
Na een paar keer heen en weer langs de bergen gevlogen te hebben maakt hij nog een scherpe bocht om weer richting de berg te gaan waar we vanaf gesprongen zijn. Mijn maag draait zich om. Ik voel dat ik moet overgegeven maar mijn maag is leeg. Weinig gedronken, gelukkig.

Tegen de tijd dat we geland zijn op dezelfde berg als waar we opstegen, moet ik knal groen geweest zijn. Direct krijg ik een flesje cola en een snoepje aangereikt en ga in schaduw zitten. Het snoepje is erg smerig, ik spuug het sneaky uit. Dit helpt niet denk ik bij mezelf.
Ik kijk naar het uitzicht en hou de horizon goed in de gaten. Ik ben zo ziek, zo misselijk. Wat mis ik nu een bekend gezicht van thuis. Iemand die even een arm om me heenslaat en die mij even gerust kan stellen dat dit gevoel heel snel weer over is. Maar er is niemand, iedereen is druk bezig, en ik besef me dat ik ook op de minder leuke momenten op mezelf aangewezen ben. Realisatie momentje.

De misselijkheid blijft nog minstens een kwartier aanhouden, en daarna besluit ik de tocht naar beneden te maken. Ik ga tegen de rugzak van mijn glider zitten en sluit mijn ogen. Mn hele lijf trilt en ik baal. Fuck. Dit is jammer.
Ik besluit geen bunny hops meer te gaan maken maar ga gewoon genieten van het uitzicht.

I did it, half kotsend, but I did it. Volgende keer neem ik wagenziekte pillen mee en doe ik het gewoon weer.